σκέψεις ενός προσωρινά εγκλωβισμένου ηδονιστή

                                         ...δεν θέλω ένα χλωμό απογευματάκι
                                         πίνοντας καφέ, θέλω την αστραφτερή
                                           και στιγμιαία λάμψη ενός κεραυνού
                                             μέσα στο βαθύ ατελείωτο σκότος
                                             που για ένα δευτερόλεπτο εκπόλωσης
                                             χρειάστηκαν αιώνες αργής πόλωσης...
                                          ...δεν θέλω ένα χλιαρό μούλιασμα
                                           στη θάλασσα , θέλω μια παρκαγιά
                                            ανελέητη σ'ένα οικισμό σε μια ξηρά
                                            δασώδη έκταση , θέλω σε μια ώρα
                                             να γίνει κάρβουνο ότι χρειάστηκε
                                             αιώνες να φυτρώσει και να χτιστεί.

                                               Ηδονιστικό Δίλημμα

                                           αν δεν πεθάνεις , θα γεράσεις
                                             πρωτού το σαρκίο σου να 
                                                        αποσυντεθεί.
                                             οπότε τι είναι προτιμότερο;
                                            ένας νέος Kyrilov να τελειώσει
                                             μετά απο ένα όργιο
                                                                ή
                                            ένας γέρος dom juan να
                                              σαπίζει μές την κατάθλιψη
                                                  μέχρι να αποσυντεθεί;